گاه خیال می‌کنم، خدا می‌توانست صرفا «کتاب» نازل کند. و بعد به طرقی ما را قانع به تبعیت نماید. طوری که نیاز به نبی و رسول نباشد. اما بشری همچون مرا مبعوث می‌سازد تا تجسم کتابش باشد. بعثت هم به راحتی اتفاق نمی‌افتد. چهل سال باید بگذرد تا «محمد»، «امین مردم» شود. وقتی هم مبعوث می‌شود، رنج‌هایش مضاعف می‌گردد. آنگاه دیگر هم «امین» است و هم «سنگ صبور». چه در شعب ابی‌طالب، چه در حکومت مدینه!
اما ما طلبه را از مردمش جدا می‌کنیم و پس از خروارها علم لاینفع که در مغزش فرو کردیم، او را پای فضای مجازی، یا دوربین تلویزیون و یا... می‌نشانیم تا پیام دین را جذاب‌تر ابلاغ کند. گویا مشکل دین خدا تا کنون، انتقال پیام دین بوده است و لاغیر! در این رسانه‌زدگی، طلبه حتی نیاز به بعثت درونی هم ندارد؛ چه برسد به مقبولیت اجتماعی. فقط کافی است که در رقابت رسانه‌ها بیشتر دلبری کند...
گاه خیال می‌کنم، در انتقال پیام دین، «انسان ِپیامبر» موضوعیت دارد! خیال می‌کنم...
پ ن: رطب خورده منع رطب کردیم!
محمدرضا حمیدی